Na tien dagen toerist spelen en herstellen van het ziek zijn, was het dan eindelijk weer tijd om de pedalen in te klikken en op avontuur te gaan. De zuidelijke route van de Camino del Puma wachtte op ons: 650 kilometer en 10.000 hoogtemeters richting La Paz, Bolivia. Hoe groot de kans zou zijn dat we pumas tegen zouden komen? Nihil. Maar één ding was zeker: deze acht dagen zouden weer een mega zwaar maar onvergetelijk avontuur worden. Ga met ons mee in de details van zandduinen, woestijnwarmte, ijzige nachten en onverwachte ontmoetingen.
De klim: het nooit eindigende gevecht tegen de zwaartekracht
Het woord ‘klimmen’ kennen we ondertussen wel van de Peru Great Divide. Als je de Camino del Puma fietst zet dit idee van klimmen zich gewoon voort. Vooral de eerste paar dagen van deze tocht draait om omhoog gaan, de ene top na de andere. De eerste dag werden we gespaard: een tocht van 60 kilometer over asfalt, wat verrassend soepel ging. Maar dat was pas het begin. De echte uitdaging begon toen het asfalt veranderde in gravel en de weg steeds steiler werd.
Vooral dag drie was memorabel: 34 kilometer aan één stuk klimmen met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%, wat neerkomt op 2.700 hoogtemeters. Elke trap voelde als een mini-overwinning, maar ook als een strijd. De zon brandde op onze ruggen en Stijn gebruikte elke stroompje dat we tegenkwamen om zijn shirt in te dippen en wat verkoeling te vinden. Maartje is gezegend met een croptop dus die had het lekker luchtig.
Het uitzicht bovenaan de bergtoppen was altijd de beloning. Vanaf de top keken we uit over een landschap vol terrassen die als rijstvelden door het dal slingerden. Het gevoel van overwinning werd soms echter snel ingehaald door de realiteit. Op die beruchte derde dag wachtte na de eerste klim weer een nieuwe klim. Gravel werd steeds losser zand. Als je met zo’n zware fiets door dat losse zand moet fietsen is het net alsof er iemand onder dat zand ligt en je telkens aan je wielen naar beneden trekt, zodat je bijna niet vooruit komt. Heel gemeen! Dat is het moment dat je je afvraagt: waarom doe ik dit ook alweer?
Overleven op de fiets: het avontuur van eten en water
Als je dagenlang door afgelegen gebieden fietst, wordt eten en water een constante uitdaging. We hebben heel wat maaltijden geïmproviseerd met wat we onderweg konden vinden. Soms kwamen we langs dorpjes met een klein winkeltje, waar de voorraad meestal bestond uit oude witte broodjes, jam en ingeblikte tonijn. Zo werd spaghetti met alleen tomatensaus en een beetje mayo een delicatessenmaal.
Op dag vier was de situatie wat nijpender. We hadden amper eten over en moesten nog tientallen kilometers fietsen tot het volgende dorpje. Lunchen deden we met taaie broodjes die al twee weken oud leken, en het vooruitzicht op verse boodschappen hield ons op de been. Maar ook toen we eindelijk in het dorp aankwamen, bleek er weinig keus: geen groente, geen fruit, geen luxe. Toch propten we ’s avonds de pasta met tomatensaus en een blikje tonijn naar binnen alsof het de beste maaltijd ooit was. Honger maakt echt rauwe bonen zoet.
En water? Dat was minstens zo cruciaal. Met temperaturen die soms hoog opliepen, hadden we per persoon zeker tien bidonnen per dag nodig. Op een afgelegen plek ontmoetten we een paar mannen die als een soort boswachters van de woestijn werkten. Ze gaven ons water, maar alleen als we het zelf filterden. Deze mannen hadden zelf ook niet veel te makken in hun hut, dus extra fijn dat we water van ze kregen!
Zand, hitte en… flamingo’s?
De woestijn domineerde grote delen van onze route. Zand, zover het oog kon zien, soms afgewisseld met een eenzame cactus of een stel bergen op de achtergrond. De hitte was verzengend, vooral op lagere hoogtes, waar de zon ongenadig op ons neer brandde. Overdag was zonnebrand niet aan te slepen, en ’s nachts zaten we buiten voor de tent te genieten van de warme lucht, een contrast met de ijzige nachten op grotere hoogtes die we kende van de peru divide.
En dan, midden in die droge zandvlakten, een onverwachte verrassing: flamingo’s! We fietsten langs een laguna waar duizenden flamingo’s stonden te wiebelen op hun dunne poten. Het contrast tussen de roze vogels en het dorre landschap was bijna onwerkelijk. We namen een pauze aan de rand van het water om te lunchen en foto’s te maken (helaas hebben wij alleen onze iphone en daarop zijn die beesten echt niet vast te leggen). Voor dit soort momentjes doe je het!
Wegopstopping maakt nachtelijke avontuur
We lagen lekker op schema totdat een verkeersregelaar ons tegenhield en doodleuk vertelde dat de weg geblokkeerd was tot 16:30 vanwege werkzaamheden. Dat zou betekenen 2,5 uur wachten.. en een omweg was er niet (ja ook van 2,5u met de auto). Wij in ons beste Spaans uitgelegd dat dat echt niet kon. 18:00 gaat hier de zon onder en we moesten nog een klim afronden die dag. Wikken en wegen, ons beste spaans in de strijd gegooid en toen na 1 uur in de brandende zon te hebben gewacht en veel onduidelijkheid mochten we toch door pfiew!
Nu snel die klim afmaken en een kampeerplek zoeken. Die kampeerplek vinden ging niet vanzelf.. uiteindelijk toch een mooi plekje gevonden tussen de cactussen, alleen een beetje laat. De zon ging al onder. Daarnaast waren we zo vies van dagen zweten, zonnebrand en al het stof, dat we ondanks dat de schemer besloten naar de rivier te fietsen om ons te wassen. Met lampjes op ons voorhoofd op de terugweg een nacht fiets sessie van gemaakt!
Wildkamperen: van hot springs tot een kerkhof
Onze kampeerplekken varieerden enorm tijdens deze tocht. De eerste nacht sliepen we op een campingplek vlakbij een klein kerkhofje. Het klinkt misschien eng, maar eerlijk gezegd leek het vooral op een zanderig strand, en dat maakte het minder macaber dan het klonk.
Een van de mooiste plekken waar we kampeerden, was bij een afgelegen baños therminal, oftewel een hotspring. Na een lange dag fietsen is er niets zo heerlijk als in het warme water te ontspannen en de spieren even tot rust te laten komen. We hadden de hele plek voor onszelf, en het voelde alsof we even in ons eigen kleine paradijs waren. Ook in de ochtend als het nog onder nul is en het ijs op de tent staat, is het niet anders dan genieten om te ontbijten in het warme water.
Maar niet elke nacht was zo idyllisch. Over de grens in Bolivia kwamen we terecht in het smerigste hospedaje dat we ooit hebben gezien. De prullenbakken zaten vol, de wc’s hadden al jaren geen borstel gezien, en het beddengoed was bedekt met vlekken en haren. Toch was het na 100 kilometer fietsen (eerste grand fondo) precies wat we nodig hadden: een plek om uit te rusten, hoe vies het ook was. Wij waren zelf na 3 dagen kamperen ook goed vies.
Van Peru naar Bolivia: de grens over
Het oversteken van de grens naar Bolivia was een ervaring op zich. Na 47 dagen in Peru voelde het gek om het land achter ons te laten, maar de tocht ging verder. De wind stond in onze rug en de eerste kilometers in Bolivia vlogen voorbij. De grensformaliteiten verliepen soepel, en dankzij een mysterieuze wisselkoers hadden we het gevoel dat we zomaar 100 euro rijker waren geworden. Een kleine overwinning!
La Paz: de kers op de taart
De tocht eindigde in La Paz, en wat een eind was dat! De laatste 75 kilometer fietsten we langs de grote weg, wat misschien niet de spannendste rit was, maar we waren vooral blij dat we bijna bij ons eindpunt waren. Het avontuur sloot in stijl af met een ritje in de beroemde teleferico van El Alto naar het centrum van La Paz, waarbij we de hele stad onder ons konden zien liggen.
Na acht dagen vol hitte, kou, zand en afzien, waren we klaar om te genieten van een welverdiend diner. Twee hoofdgerechten, een toetje per persoon en een paar cocktails later voelden we ons herboren. Het contrast met de afgelopen week kon niet groter zijn, maar dat maakte de ervaring juist zo bijzonder. Camino del Puma was een avontuur dat we nooit zullen vergeten – van de eerste trap in Arequipa tot de laatste afdaling in La Paz.
