Einde van de Peru Great Divide: Update, recap en statistieken

De PGD zit er op voor ons. Na 2/3e van de route gereden te hebben, hebben we besloten hem niet verder af te maken. Reden hiervoor is het aanhoudende ziek zijn van Stijn. Ziek zijn houdt o.a. in geen vocht kunnen vasthouden, elke 200m naar de wc moeten, allergische huidreactie over het hele lichaam met enorme jeuk, en overgeven. Genoeg reden om het lichaam rust te geven, antibiotica te nemen en volledig te herstellen voordat we weer gaan fietsen. We hebben besloten om dit uitrusten in Cusco te doen. De toeristische trekpleister van Peru, omdat dit de oude Inka hoofdstad was en het dichst bij Machu Piccu ligt. Dat betekent dus ook betere hostels, betere restaurants en meer luxe, perfect om te herstellen. Daarbij zijn hier ook alle medefiesters heengegaan die we hebben ontmoet tijdens de trip. We hebben een whatsapp groep gemaakt met de 12 fietsers die tegelijkertijd de PGD gingen rijden. Iedereen op 1 fietser na heeft de tocht vroegtijdig verlaten vanwege ziekte. Wij zijn nog het verste gekomen. De laatste fietser is op moment van schrijven ook ziek. De PGD gaat je dus niet in de koude kleren zitten, maar is bovenal een waanzinnige tocht. In deze blog nemen we jullie mee naar de laatste dagen van de PGD, blikken we terug op de PGD in het algemeen en delen we wat statistieken

UPDATE

De laatste dagen voordat het ziek zijn begon waren heerlijk. Huancavelica is de plaats waar de meeste mensen tijdens de PGD de tijd nemen om even uit te rusten, aan te sterken en opnieuw te bevoorraden, voordat ze aan het laatste deel van de PGD beginnen. Huancavelica staat bekend om zijn taart en festiviteiten (elke dag was er bij ons een optocht en vuurwerk). Voor ons ook de uitgewezen plek om even pas op de plaats te maken en onze lichamen rust te geven. We fietsen nog steeds met onze Belgische en Canadeese vrienden, wat erg goed klikt.  Het weer was goed en we hebben de zwaarste klim van de hele PGD overtroffen. Een klim van 34 km lang, >2.000 hoogtemeters en stijgingspercentages van boven de 15%. Vervolgens fietsten door een prachtige dichtbegroeide Canyon, de spons van de Peruaanse Andes. Hier konden we genieten van prachtige brede watervallen door mangrove bossen, verse forrel en wat lokaal tourisme. Daarna hebben we prachtig een dag over een hoogvlakte van 4.600m gefietst, waarbij we kilometers ver konden kijken, flamingo’s van dichtbij hebben kunnen zien, ontelbare lama’s en alpaca’s hebben gespot en weer prachtig hebben gekampeerd. Tenslotte hadden we nog 2 klimmen en ongeveer 70 km te gaan tot Huancavelica. Voor één etappe aan de lange kant en voor twee etappes vrij ontspannen. We besloten te beginnen aan de eerste klim en dan na de afdaling bij de voet van de tweede klim te inventariseren, waar we behoefte aan hadden.  Eenmaal daar aangekomen, zagen we dat we op een prachtige kampeerplek waren, het was heerlijk weer, er kwamen twee riviertjes bij elkaar waar we konden zwemmen, wassen en water konden pakken, en er was een vlak voetbalveld waar we de tentjes konden opzetten. We hoefden geen twee keer na te denken, we zouden hier gaan kamperen, de middag lekker zwemmen en chillen, en de volgende dag de laatste etappe afmaken. Het werd een heerlijke ontspannen middag, waar we enorm van hebben genoten en hebben kunnen genieten van een van de gesponsorde biertjes van jullie trouwe lezers, dus dankjewel! 😀

Ziekte

Helaas kwam aan al dat mooie een eind, in de nacht werd Maartje niet lekker en kreeg last van haar maag. Helaas was het de volgende ochtend niet over en besloten we de jongens vooruit te laten gaan, zodat wij ons eigen tempo konden fietsen. Maartje werd steeds slechter en het was maar de vraag of we de laatste klim zo wel konden doen. Echter, ziek zijn op deze plek was een slecht alternatief, i.v.m. de beperkte bevoorradingsmogelijkheden en sanitaire voorzieningen. We besloten de klim foch te beginnen, Stijn nam wat tassen en gewicht van Maartjes fiets over en in een heel rustig tempo begonnen we aan de klim. Het werd geen makkelijke klim maar langzaam en gestaag, met verschillende pauzes kwamen we op de top. Niks te vroeg bleek toen, want drijgende, donkere wolken trokken snel op. We kleeden ons warm aan en begonnen aan de afdaling. Het was een verschrikkelijke slechte afdaling qua wegdek, heel veel grote losse stenen, zand en stijle secties. Na een uur afdalen, kwamen we eindelijk weer eens op asfalt en was het nog een half uurtje fietsen naar het centrum van Huancavelica. Tucker en Colin hadden het hostel gedeeld waar ze verbleven en wij besloten hier ook heen te gaan, de reviews lazen: schone kamers, warme douche en 12 euro voor een tweepersoonskamer per nacht. Maartje ging in bed liggen en Stijn ging de stad verkennen en opzoek naar gezonden dingen voor Maartje. De stad was een verademing, overal kleine karretjes met streedfood, van hamburgers, tot spiesjes van kwarteleitjes en van zoet eieitschuim tot gebakken buikspek. Daarnaast staat Huancavelica bekend om zijn cakes en taarten, de mooiste en lekkerste creaties pronken in de vitrines van de diverse bakkerijtjes. Stijn besloot dat hij zonder Maartje alles mocht kopen en proberen en dat deed hij met lievelust.

Helaas, waren Tucker en Colin inmiddels ook ziek geworden, nog een stuk zieker dan Maartje, de term untamable double dragon hebben ze nieuwe betekenis weten te geven. Stijn veranderde al snel in bezorgdienst van water, elektrolyten en wc-papier. In de ene kamer trof hij een spook aan zo bleek als die was. In de andere kamer trof hij zittend op de wc met zijn hoofd voorovergebogen boven een prullenbak, verdere details en foto’s volgen vanaf €2.500,- aan donaties. Stijn prees zich gelukkig dat hij gezond was en zette zich ijverig in als koerriersdienst.

Gelukkig voelde Maartje zich de volgende ochtend weer iets beter en konden we samen ontbijten. Het ontbijt werd Stijns ommekeer, want opeens ging de energie snel achteruit. Snel het bed in en rusten. De rollen werden omgedraaid, Maartje werd mantelzorger en Stijn patient. Uiteindelijk werden het twee dagen in bed en op de wc, maar lijkt het nu aardig hersteld. Bij onze vrienden liep het helaas minder soepel, beide zijn naar het ziekenhuis geweest om een vocht infuus te krijgen en kregen zware antibitotica. 

Nadat Stijn zich beter voelde, besloten we nog 48 uur te pakken om aan te sterken en zeker te weten dat we geen terugval zouden krijgen. Morgen zullen we onze weg vervolgen. De nacht voor vertrek werd Stijn opeens wakker met enorme jeuk over zijn hele lichaam. Tijdens de nacht waren er overal over zijn lichaam rode vlekken ontstaan die een vergelijkbare jeuk gaven als muggenbulten. Samen met Maartje werd het bed onderzocht op bedbugs en ging Stijn koud douchen tegen de jeuk. We konden geen bedbugs vinden, wat ook gek zou zijn aangezien we al 4 nachten in dit bed sliepen. Al snel trokken we de conclusie van een allergische reactie en stuurden we foto’s van de uitslag naar Annemieke (de moeder van Stijn en huisarts op afstand tijdens deze reis). Waar het een allergische reactie op was blijft gissen, ook kan het een bijkomend verschijnsel zijn bij de watervergiftiging die we onder de leden hadden.

Het vertrek

Ondanks de slechte nacht, besloten we toch de volgende ochtend te vertrekken. De jeuk werd onderdrukt met antihistamine die we van Tucker konden krijgen. We namen afscheid van onze fietsmaten en vervolgden na 4 dagen rust eindelijk onze route. Het zou een lange geleidelijke klim worden (2-4%) die af en toe geasfalteerd was. Maartje voerde het tempo aan en Stijn volgde gedwee. De kunst zat hem er vandaag in om niet te veel na te denken over de jeuk, over de conditie die we waren verloren door het ziek zijn, en over het regenseizoen dat er aan zat te komen. Gewoon rutsig trappen en kijken hoever we komen. Dit deel van de route was een stuk meer afgelegen en dus hadden we veel eten bij ons, 3 dagen ontbijt, 2 dagen lunch, 2 dagen avondeten en heel veel snacks. Na 40km begon de antihistamine uit te werken en werd de jeuk bij Stijn erger. We besloten in een gehuchtje van 5 gebouwtjes en 100 lama’s even te stoppen om te kijken of er iets nuttigs voor ons was. We werden blijverrast toen we er achterkwamen dat er een soort gemeentelijk gebouwtje was, waar een dormitorium in was voor voorbijgangers zoals wij. We besloten dat het voor een eerste dag genoeg was en dat we hier gingen overnachten. De jeuk bij Stijn werd ook met de minuut erger en hij kon niet heel veel meer dan stil in bed liggen, niet bewegen en met al zijn discipline niet te krabben. Mogelijk heb je weleens de jeuk van de eikenprocessierups ervaren, deze jeuk was vergelijkbaar en dan over het hele lichaam. Het was een verschrikkelijke kwelling om gek van te worden. Alleen kou kon de jeuk wat verminderen. Dus koude pannetjes, handen en andere attributen werden tegen het lichaam gehouden om de jeuk te verminderen. We hadden nog 2 antihistamine pilletjes, maar wilden die voor de nacht bewaren.

Na een gebroken nacht stonden we voor een lastige keuze of we verder zouden gaan of terug naar Huancavelica. Met de antihistamine pillen was de jeuk aardig onder controle te krijgen en voor de rest voelde Stijn zich aardig goed. Helaas waren de pillen op en zouden we die de volgende 200km niet kunnen krijgen. We besloten om de weg 1 uur te vervolgen om te kijken hoe het zou gaan. Dan zou ook de laatste pil moeten zijn uitgewerkt en kon Stijn een inschatting maken of de jeuk dragelijker was dan de dag ervoor. Deze dag zouden we de hoogste pas van de hele PGD hebben met 4.990m hoog.

Vol goede moed en met lichte jeuk fietsten we omhoog. Eenmaal aangekomen op de eerste top, besloot Stijn dat de jeuk dragelijk genoeg was om door te fietsen. Vanaf nu was terugkeren lastig, want we moesten een hele stijle afdaling maken die je niet weer terug omhoog wilde klimmen. De volgende klim werd de slechtste van de hele PGD. Vele stukken waren niet te fietsen en moesten we de fiets duwen of tillen. Helaas kwam daar nog een buikloop van Stijn bij, waardoor er elke 200-500m een extra pauze gehouden moest worden. Na een lange en slopende klim kwamen we op de top van 4.990m. Natuurlijk lieten we het er hier niet bij zitten en besloten nog 10m hoger te klimmen naast de weg, zodat we de 5.000m konden aantikken. We kleeden ons weer warm aan en begonnen aan de afdaling. Inmiddels was de lucht weer betrokken en het duurde niet lang voordat het begon te hagelen. Ookal wordt je van hagel minder nat dan van regen, het is toch niet fijn afdalen. Gelukkig kwamen we snel bij een kleine verlaten mijn, waar we konden schuilen onder een afdakje. Nadat we een broodje hadden gegeten konden we een half uur later de weg droog vervolgen. We besloten te zoeken naar een campeerplek aan de voet van de volgende klim. Stijn werd toch wat zwakker en verder fietsen leek niet verstandig. Daarnaast zagen we dreigende wolken aankomen en wilden we onze tent alvast opgezet hebben, zodat we eventueel daarin konden schuilen. De campeerplek was weer een plaatje met uitzicht over een groot mijndal, waar we in de verte de mijnvoertuigen zagen en nog diverse explosies hoorden. Vanaf 17.00 uur werd het rustig en zagen we alleen nog wat lama’s. We besloten vanwege de aankomende donkere wolken vroeg te eten en de tent in te gaan. Stijn had inmiddels zijn eetlust ook verloren en werd steeds minder energiek. Geen slechte beslissing om vroeg te eten een half uur nadat we in de tent lagen kwamen we midden in een hagel en onweerstorm. Best spannend om mee te maken, maar de tent bleef overeind en we bleven droog. Na driekwartier keerde de rust terug en konden we vredig slapen. Helaas keerde de onrust halverwege de nacht terug, omdat Stijn om het kwartier de tent uit moest om de toch al natte berg verder te bevochtigen. Het werd een lange nacht met een paar korte dutjes. De volgende morgen hakte Maartje de knoop door dat we de route zouden verlaten om af te dalen naar een klein stadje zodat Stijn daar volledig kon herstellen, voordat we weer verder zouden gaan.

Na een lange afdaling van 50km kwamen we aan in Lircay waar we uiteindelijk 2 dagen zouden blijven. Op de tweede dag zat er nog geen verbetering in bij Stijn en besloten we te stoppen met de PGD en naar Cuzco te gaan om antibiotica te krijgen en volledig te herstellen. Het regenseizoen zat ons op de hielen en we wilden niet in de regen fietsen. Daarbij hebben we volgens de blogs en verhalen het mooiste gedeelte van de PGD gehad. Het was goed zo en we gaan door naar het volgende hoofdstuk.

Zonder al te veel weg te geven van de volgende blog, Stijn is weer helemaal hersteld en we kunnen niet wachten om weer te gaan fietsen.

Recap

Nu we hebben besloten om niet verder te gaan met de PGD is het goed om even stil te staan bij wat we hebben meegemaakt tot nu toe. Want wat was het een waanzinnige tocht, de inmense bergen, uitzichten, afwisselende natuur, prachtige campeerplekken, verlaten en actieve mijnen, alpaca’s, lama’s, vriendelijke mensen, vijandige honden, stralend mooi weer, ijskoude nachten, nieuwe vrienden, ziek zijn, jeuk en nog veel meer. Het was een onvergetelijke ervaring en fantastisch begin van onze grote reis. Al op de eerste dag waarbij we meteen boven de 4.800m sliepen, begon het avontuur en dat is niet opgehouden tot de laatste dag ziek zijn. De combinatie van de hele dag buiten zijn, actief bezig zijn en met niks anders bezig hoeven zijn dan fietsen, water, eten en een slaapplek zoeken heeft iets magisch. Een nu al onvergetelijk avontuur dat we met z’n tweeen mogen ervaren. Afgelopen week hebben we een grove planning gemaakt voor de rest van de reis en daar kijken we enorm naar uit.

Nu pakken we een week onze rust en kunnen eindelijk genieten van de biertjes die jullie hebben gedoneerd, waarvoor enorm bedankt!

Statistieken

We zijn Delftenaren en dus gek op cijfertjes. Aangezien we halverwege de PGD zijn, leek het ons leuk om wat van die cijfertjes met jullie te delen:

• 1.049 km gereden tot nu toe
• 23.107 hoogtemeters (>2.5x Mt. Everest)
• 5.000m hoogste punt
• 9 toppen hoger dan de Mt. Blanc beklommen
• 1x hoger dan de Mt. Blanc geslapen
• 21 dagen gefietst
• 12x gekampeerd
• 9x hostels
• 4x lekke band
• 2x nieuwe remblokjes
• 2x gevallen