Acclimatiseren
Voordat we aan onze eerste grote mountainbiketrail, de Peru Great Divide (PGD), beginnen, willen we eerst een aantal dagen wennen aan de hoogte. De PGD gaat namelijk over meerdere passen van boven de 4.800 meter, en hoogteziekte ligt dan zeker op de loer. Onze eerste uitvalsbasis wordt Huaraz, dat op 3.000 meter ligt en tevens het startpunt van de PGD is. De busreis van Lima naar Huaraz duurt 10 uur. Gelukkig zijn het comfortabele slaapstoelen, dus we hebben niks te klagen. Stijn werd helaas ziek wakker en werd tijdens de busreis steeds slechter. Hopelijk valt het mee en is hij snel weer beter—liever nu dan ergens hoog in de Andes. We komen 's avonds laat aan in hostel El Tambo, waar een groot aantal fietsers aan het acclimatiseren is voor de PGD. Op deze manier is het super makkelijk om tips, tricks en routes uit te wisselen.
Carhuaz
De volgende dag, nadat we geluncht hadden in Huaraz, daalden we af naar Carhuaz op 2.700 meter. Hier konden we slapen in het vakantiehuis van Frenk. Superluxe om nog even twee nachten in een huis te verblijven met alle gemakken. Frenk, bedankt!
In Carhuaz besloten we een tocht te fietsen om meer hoogte op te zoeken voor onze acclimatisatie.
Lekke banden
Maartje was lek gereden en had een grote doorn in haar band. Dus moesten we gaan plakken. Het plakken van een mountainbike band met een minipompje is een aardige klus. Vooral de buitenband er weer goed op krijgen is een heel gedoe. Onder grote druk moet de buitenband dan in de velg schieten. Wij hebben 65mm brede banden en een pompje dat per haal het equivalent van een muggenscheet pompt. Oftewel 1000x pompen voordat de band op hoge druk is. Gelukkig hadden we het gaatje van Maartje al snel gevonden, geplakt en waren we goed opweg met de buitenband erop leggen, toen we hem weer hoorde leeglopen. Toch niet goed geplakt, want de lucht kwam onder het plakkertje vandaan, opnieuw dus. Eindelijk hadden we na 1 uur de band van Maartje er geplakt en al opliggen, toen Maartje tijdens het 1.500ste pompje vanuit haar ooghoek zag dat de achterband van Stijn ook lek was. Stijn kreeg een behoorlijke mentale inzinking. Eerst even Cola, koekjes en bananen kopen, voordat we aan deze band gingen beginnen.
Gelukkig maakt oefening kunst en zijn we een aardig goed koppel geworden in het vervangen van banden. Gaatje was snel gevonden en geplakt. Dit keer extra goed controleren of hij wel goed geplakt was en vonden we nog een 2e gaatje. Gelukkig waren we nog niet begonnen met de band erop leggen en konden we dit gaatje meteen meenemen. Laatste uitdaging band er weer goed op krijgen. Dit bleek echt een onmogelijke klus. De band hadden we zo hard opgepompt dat Stijn bang was dat de binnenband zou knappen en nog schoot de buitenband niet goed. Stijn die na 2 uur alle levenslust was verloren, wilde dan fietsen met een buitenband die er niet goed op lag, maar dat leek Maatje niet verstandig. Met een laatste heroische reddingspoging gooide Maartje al haar kracht in de strijd en schoot de band goed. Eindelijk konden we aan de laatste 5 km beginnen. Compleet aangekoekt van het zweet, zout en stof kwamen we aan bij het huis en wilden we warm douchen. Helaas was dit ons niet gegund, want Carhuaz had een blackout. Uiteindelijk, nadat we goor uiteten waren gegaan, konden we rond 20.00 uur wel douchen en schoon naar bed.
