Huaraz
Voordat we aan onze eerste grote mountainbiketrail, de Peru Great Divide (PGD), beginnen, willen we eerst een aantal dagen wennen aan de hoogte. De PGD gaat namelijk over meerdere passen van boven de 4.800 meter, en hoogteziekte ligt dan zeker op de loer. Onze eerste uitvalsbasis wordt Huaraz, dat op 3.000 meter ligt en tevens het startpunt van de PGD is. De busreis van Lima naar Huaraz duurt 10 uur. Gelukkig zijn het comfortabele slaapstoelen, dus we hebben niks te klagen. Stijn werd helaas ziek wakker en werd tijdens de busreis steeds slechter. Hopelijk valt het mee en is hij snel weer beter—liever nu dan ergens hoog in de Andes. We komen 's avonds laat aan in hostel El Tambo, waar een groot aantal fietsers aan het acclimatiseren is voor de PGD. Op deze manier is het super makkelijk om tips, tricks en routes uit te wisselen.
Carhuaz
De volgende dag nadat we hadden geluncht in Huaraz, daalden we af naar Carhuaz op 2.700m. Hier konden we slapen in het vakantiehuis van Frenk. Super luxe om nog even twee nachten in een huis te kunnen slapen met alle gemakken. Frenk bedankt!
In Carhuaz besloten we een tocht te fietsen om meer de hoogte op te zoeken voor onze aclimatisatie. Stijn voelde zich na 2 dagen algehele malaise weer hersteld en dus vertrokken we vol goede moed aan onze tocht. De route was 55 km met 1600 onverharde hoogtemeters en de piek op 3.850m. Het werd een spectaculaire maar behoorlijk zware klim. De percentages lagen vaak boven de 10% met grove stenen waar je overheen moest. Naarmate we langer aan het fietsen waren, werd het ook steeds warmer dus het water ging er snel doorheen. Bij het laatste thuiswinkeltje kochten we snel wat lauwe Inka Cola om wat extra drinken te hebben. Naarmate we hoger kwamen werden de uitzichten ook steeds spectaculairder. We hadden prachtig uitzicht op de Cordillera Blanca, de foto’s laten het niet goed zien dus google vooral ook even. Het werd wel snel duidelijk dat het ziekzijn een knauw uit de fitheid van Stijn had genomen. Waar Maartje als een hinde met de minste moeite omhoog fietste. Zat Stijn constant in het rood en soms erover. Na 3 uur klimmen (22 km) kwamen we voldaan aan op de top. Gelukkig geen hoogte kwaaltjes zoals duizeligheid of hoofdpijn. Toch besloten we niet al te lang op deze hoogte te blijven en begonnen we aan de afdaling.
De afdaling voelde alsof we aan het down hillen waren. De Tumbleweed en de Surly knalden onder volledige controle van hun bestuurders de berg af. Het laatste stukje moesten we nog een klein klimmetje over een geitenpad vol met doornenstruiken. Stijn was volledig uitgeput en moest de fiets duwen, Maartje daarentegen verteerde de hoogtemeters alsof het chocola was. Ondanks dat het een zware tocht was, hadden we wel een voldaan gevoel, maar helaas niet voor lang…
Lekke banden
Maartje was lek gereden en had een grote doorn in haar band. Dus moesten we gaan plakken. Het plakken van een mountainbike band met een minipompje is een aardige klus. Vooral de buitenband er weer goed op krijgen is een heel gedoe. Onder grote druk moet de buitenband dan in de velg schieten. Wij hebben 65mm brede banden en een pompje dat per haal het equivalent van een muggenscheet pompt. Oftewel 1000x pompen voordat de band op hoge druk is. Gelukkig hadden we het gaatje van Maartje al snel gevonden, geplakt en waren we goed opweg met de buitenband erop leggen, toen we hem weer hoorde leeglopen. Toch niet goed geplakt, want de lucht kwam onder het plakkertje vandaan, opnieuw dus. Eindelijk hadden we na 1 uur de band van Maartje er geplakt en al opliggen, toen Maartje tijdens het 1.500ste pompje vanuit haar ooghoek zag dat de achterband van Stijn ook lek was. Stijn kreeg een behoorlijke mentale inzinking. Eerst even Cola, koekjes en bananen kopen, voordat we aan deze band gingen beginnen.
Gelukkig maakt oefening kunst en zijn we een aardig goed koppel geworden in het vervangen van banden. Gaatje was snel gevonden en geplakt. Dit keer extra goed controleren of hij wel goed geplakt was en vonden we nog een 2e gaatje. Gelukkig waren we nog niet begonnen met de band erop leggen en konden we dit gaatje meteen meenemen. Laatste uitdaging band er weer goed op krijgen. Dit bleek echt een onmogelijke klus. De band hadden we zo hard opgepompt dat Stijn bang was dat de binnenband zou knappen en nog schoot de buitenband niet goed. Stijn die na 2 uur alle levenslust was verloren, wilde dan fietsen met een buitenband die er niet goed op lag, maar dat leek Maatje niet verstandig. Met een laatste heroische reddingspoging gooide Maartje al haar kracht in de strijd en schoot de band goed. Eindelijk konden we aan de laatste 5 km beginnen. Compleet aangekoekt van het zweet, zout en stof kwamen we aan bij het huis en wilden we warm douchen. Helaas was dit ons niet gegund, want Carhuaz had een blackout. Uiteindelijk, nadat we goor uiteten waren gegaan, konden we rond 20.00 uur wel douchen en schoon naar bed.
